Blog 4 - Voltzberg

Lieve lezers,

Tien weken ben ik al van huis. Dat betekent dat we over de helft zijn. Een fijn gevoel. De tijd is snel gegaan en dat betekent vaak dat je het naar je zin hebt. Het voelt alsof het bijna afgelopen is. Alsof ik al bijna in het vliegtuig stap richting Nederland. In feite is dat ook zo: dit weekend arriveren mijn ouders. Zij zullen twee weken blijven. Daarna heb ik nog twee weken vakantie, waarna ik nog drie stageweken heb. Vervolgens nog twee weken vrije tijd om veel leuke activiteiten en tripjes te ondernemen. Een heel erg fijn uitzicht. Na de twee vrije weken is het alweer tijd om huiswaarts te keren. Terug naar Nederland.

Vooral naar de komst van mijn ouders kijk ik heel erg uit. Het voelt als een pauze van mijn maanden in het buitenland en zorgt ervoor dat ik even vakantie kan vieren. Ik heb heel erg veel zin om ze na zo'n lange tijd weer te zien. Dit weekend zullen ze arriveren. Op zaterdag laat in de avond. Zondag laat ik ze Paramaribo zien: een tour van een wannabe local. Maandag nemen mijn ouders een kijkje op mijn stageschool. Helaas zijn er dan herkansingen, dus ze zullen geen echte lesdag ervaren. Mijn stagebegeleider zou eigenlijk niet op school zijn, maar speciaal voor mijn ouders komt ze even langs om ze te ontmoeten! Vanaf woensdag zullen we Paramaribo meermaals verlaten voor tripjes. Zo zullen we Bigipan, Brownsberg, Commewijne en Gunsi bezoeken. Hiervan zal ik jullie uitgebreid verslag doen!

Twee weken geleden hebben we in het weekend een trip gedaan naar de Voltzberg. Dit is een enorme rotsblok, midden in de jungle. Heel bijzonder om te zien. De reis naar de Voltzberg was hectisch: eerst 3,5 uur in de auto, rechtstreeks de jungle in, daarna nog 5 uur op een gammel bootje, nog verder de jungle in. Eenmaal aangekomen bij ons basiskamp waren we positief verrast. Er stond een compleet resort midden in de jungle waar we konden douchen en normaal naar de wc konden. Anders dan we gewend waren van ons vorige tripje: die voorzieningen waren daar zeker niet aanwezig. Bij het basiskamp waren hangmatten voor ons opgehangen waar we in zouden slapen. Een hangmat slaapt verrassend comfortabel, maar misschien kwam dat ook doordat ik zo moe was van het beklimmen van de Voltzberg, want dat was zwaar. Vanaf het basiskamp moesten we namelijk 8,4 kilometer lopen, dwars door de jungle, om bij de voet van de berg te komen. Deze kilometers waren zwaar, vooral door de warmte. Maar toen begon de ellende pas echt: we moesten in de volle zon de rots beklimmen. Er was weinig beschutting van bomen, waardoor de zon recht op je smoel scheen. Ik had mijn verstand op 0 gezet en ben zo naar boven gelopen. Terwijl anderen nog aan strijden waren, was ik al boven en kon ik van het prachtige uitzicht genieten. Op de top van de Voltzberg heb je een 360-gradenuitzicht. Overal om je heen zie je kilometers groen: geen stad of dorp te bekennen. Heel indrukwekkend.

De terugweg was het zwaarste. We moesten namelijk de zelfde weg terug: afdalen via de zelfde weg en weer 8,4 kilometer terug. De laatste loodjes wogen het zwaarst. Maar eenmaal aangekomen bij het eindpunt, rende iedereen naar de rivier. Met kleren aan sprong iedereen het water in. Dat was een heerlijk moment: een betere verkoeling bestond er op dat moment niet. De Voltzberg was een mega leuke en sportieve trip: een echte aanrader voor als je ooit in Suriname komt!

Op de stageschool is het nu heel rustig. Eigenlijk zouden wij, de stagiaires, nu al vakantie hebben. We zouden daardoor vijf weken geen stage hebben, maar ik heb besloten om deze week nog te helpen met de repetities. Elke morgen meld ik me om half acht en ga dan met een aantal andere docenten en stagiaires alle toetsen nieten, zodat de leerlingen fatsoenlijk de toets kunnen maken. Dat is heel erg gezellig, want onder het nieten wordt er heel veel gesproken. Het is heel leuk om te zien hoe de leraressen op mijn stageschool een discussie hebben. Met hart en ziel voeren zij die discussie. Ze gaan midden in de lerarenkamer staan om hun standpunt duidelijk te maken en overschreeuwen elkaar enorm. Hilarisch.

Ik heb ook mijn tussenbeoordeling gehad met mijn stagebegeleider. We zijn allebei heel erg tevreden over de stage. Ik merk wel dat ik belemmerd word voor de klas, omdat ik veel namen niet ken van de leerlingen. De namen zijn heel lastig. Sommige kan ik echt niet onthouden. Ik heb me voorgenomen om voor na de vakantie naambordjes te maken om zo de leerlingen bij naam te kunnen noemen. Dit werd al voorgesteld door een lerares uit Nederland die ons kwam opzoeken in Suriname. Kinderen voelen zich zo meer thuis in de klas, doordat je alleen al hun naam noemt, ook al is dit met behulp van een naambordje. Na de vakantie zal ik jullie weer inlichten over mijn stage-ervaringen.

Tot een volgende blog.

Liefs,

Bram