Blog 7 - Laatste dagen in Suriname

Ik ben inmiddels met aftellen begonnen: nog drie dagen en dan zal ik huiswaarts keren. Stiekem mis ik Nederland toch wel heel erg. Ze zeggen dat je pas weet wat je hebt, als je het een tijd niet hebt gehad. Ik kan dat nu beamen. Ik mis Nederland. En dat missen zit dan veelal in de kleine dingen. Ik mis het om in het weekend naar mijn familie te gaan, ik mis de onbenullige avondjes met mijn huisgenoten en ik mis de stapavonden in Nijmegen. Ik mis een trottoir waar je veilig over kan lopen, ik mis de Albert Heijn, ik mis mijn fiets en ik mis zelfs het koude weer. Maar ik mis het meest van alles Abel, toch wel. Ik heb zin om hem vrijdag, na vier en een halve maand, weer te zien. Ik ben aan het aftellen.

De laatste dagen op stage gingen snel. Ik heb de laatste weken nog veel lesgegeven. Er lagen nog hoofdstukken werkwoordspelling en woordbenoeming te wachten om uitgelegd te worden. Die taak heb ik maar op me genomen. Nog enkele repetities lagen voor de leerlingen nog in het verschiet. Op mijn laatste stagedag heb ik afscheid genomen van de leerlingen, de school en mijn stagebegeleider. Het was van de ene kant emotioneel, maar van de andere kant was het ook weer een opluchting: ik heb weer een mooie fase van mijn leven kunnen afsluiten. Nadat ik een traktatie had gedaan aan al mijn leerlingen, gaf ik mijn stagebegeleider een plantje cadeau als uiting van waardering naar haar begeleiding. Met haar Calathea ging ze het hele schoolgebouw door om haar plantje te tonen aan alle leerkrachten. Ze was er trots op.

Ik heb heel veel geleerd van mijn stage in Paramaribo. Creativiteit is een pre in Suriname: met weinig middelen wordt er een creatieve en rijke les van je verwacht. Dat is niet altijd even makkelijk als je gewend ben aan een digibord, internet wanneer je het maar nodig hebt en onderwijsmateriaal in overvloed. Ook dat zorgt ervoor dat je Nederland en het Nederlandse onderwijs leert waarderen.

Afgelopen woensdag zijn we teruggekomen van de Fredberg, ons laatste grote tripje in Suriname. Op zondag, vroeg in de ochtend, werden we verwacht op het verzamelpunt in Suriname. Met een groep van zeventien stagiaires en toeristen gingen we op weg naar de Fredberg: ongeveer drie en een half uur rijden vanuit de hoofdstad. Aangekomen op het basiskamp, dat gelegen is aan de voet van de Fredberg, maakten we ons klaar om de berg te beklimmen. De Fredberg is een berg, uiteraard, dichtbij de Boven-Surinamerivier en ontdekt door meneer Fred. Vanuit het basiskamp was het ongeveer drie uur lopen naar de top van de berg. Op de top van de berg was een klein, primitief kamp gemaakt waar we overnachtten. Het beklimmen van de Fredberg was zwaar, maar vergeleken met de Voltzberg was het niet meer dan een heuvel. We waren zo boven.

Het uitzicht op de berg was fenomenaal. Het was misschien wel het mooiste uitzicht dat ik in Suriname gezien heb. Vanaf de top zag je overal om je heen een oneindige jungle. Geen spoor van de mens te bekennen. Alleen maar groen. Een aantal keren vloog er een duo Ara's over de jungle, vlak langs de steile rotsen van de berg. Fascinerend om te zien hoe deze vogels over het groene dak van de jungle vlogen, niet belemmerd door obstakels, totaal vrij. Vanuit de verte zagen we donkere wolken met regen aankomen. De zon verlichtte de regen die als grote gordijnen op ons af kwamen. Adembenemend. Wanneer de regengordijnen dichterbij kwamen, klonk de jungle als een grote waterval. Wij hadden geen last van de regen: het ging om de berg heen. De regengordijnen gingen even open om de berg erdoorheen te laten, waarna ze na het passeren weer naadloos sloten. Heel bijzonder.

Na een nacht doorgebracht te hebben in een hangmat, op het topje van de berg, hadden Loek, Simone en ik nog één nacht in de jungle tegoed, terwijl de rest van de groep weer terugkeerden naar het basiskamp. Wij zouden nog een nachtje slapen in een grot, midden in de jungle. De grot was nog ongeveer drie kwartier lopen vanaf de top van de berg. We passeerden ongerepte jungle en kreekjes met water zo zwart als cola. Cola zonder prik en zonder suiker, zeggen de Surinamers dan. De grot bleek meer een overhangende steen waaronder hangmatten gespannen konden worden, maar was zeker niet minder mooi dan we ons voorgesteld hadden. Bij de grot werd het heel snel donker, omdat de jungle daar enorm begroeid was. Voor je het wist, zag je geen hand voor ogen meer. 's Avonds maakten we een avondwandeling door de jungle, opzoek naar wilde dieren. We vonden ontzettend veel: spinnen, schorpioenen, ratjes, boskonijnen en zelfs een kaaiman, midden in de jungle. De gidsen hebben ongeveer een half uur door de kreek gesproken om de kaaiman gevangen te krijgen. Maar dat was het wachten meer dan waard. Later zei de gids dat we stil moesten zijn, want als we goed luisterden, konden we het geluid van de Jaguar horen. Omdraaien, dachten wij meteen. Wegwezen nu het nog kan. Maar de gids stelde ons gerust: de Jaguar was zeker nog een aantal kilometer van ons vandaan.

De nacht onder de steen was vermoeiend: ik had nauwelijks tot niet geslapen. Het leek namelijk of er een beer naast me lag te snurken. Die beer noemt zich ook wel meneer Loek. Een voordeel: geen eng best durfde bij ons in de buurt te komen, want Loek snurkte regelrecht door de geluidsbarrière heen. Een geluid dat je je niet kunt voorstellen.

De volgende dag vertrokken we, met wallen tot op de knieën terug naar het basiskamp. Onderweg klommen we nog even een grot in om vleermuizen te spotten. Een ontzettend enge, krappe ruimte waar we ons in moesten laten vallen. Heel indrukwekkend om alle vleermuizen daar rond te zien vliegen. Gelukkig hoefden we niet heel lang te blijven staan, want ik was als de dood dat er een tegen m'n hoofd aan zou vliegen.

De laatste dag en nacht verbleven we op het basiskamp. Ontzettend mooi. We konden zwemmen in de rivier en chillen op de geïmproviseerde houten ligbedjes. Er was een touw waarmee we van een hoogte in de rivier konden plonzen. Op het basiskamp kregen we heerlijk te eten. Koffiebroodjes, pannenkoeken en appeltaart midden in de jungle. Een ervaring op zich.

Afgelopen zondag zijn we, als echte laatste tripje, gaan quad rijden. Dat was echt superleuk. Ik deelde een quad met Simone en dat heeft me bijna het leven gekost. Want Simone is toch wel echt het bewijs van het feit dat vrouwen toch minder goed kunnen rijden dan mannen (grapje). We zijn ongeveer drie keer vol van het pad gereden en in de bosjes beland. Toch heeft ze het heel goed gedaan, want ze had nog nooit op een quad gezeten. Ook niet in een auto. De quadroute strekte zich uit over het savannegebied dicht bij het vliegveld. Dit was de perfecte plek om even goed het gaspedaal in te drukken. We reden door plassen en werden kletsnat. We waren vergeten extra kleding mee te nemen, waardoor de taxichauffeur op de terugweg naar huis niet zo blij met ons was.

Donderdag gaan we naar het huis. De laatste dagen zijn aangebroken. We gaan nog even de stad in om de laatste spullen te halen, werken onze laatste opdrachten voor school af en zorgen dat we klaar zijn om te vertrekken. Ik heb er in ieder geval zin in. Lekker terug naar het vertrouwde Nederland.

Dit was mijn laatste blog.

Liefs van,

Bram