Blog 5 - Hoogbezoek uit Nederland

Afgelopen zondagmiddag was het moment weer daar om afscheid te nemen van mijn ouders. Twee weken eerder landden zij in Suriname om mij te bezoeken, maar óók om Suriname te ontdekken. De twee weken dat zij hier waren zijn voorbij gevlogen. We hebben ontzettend veel gedaan en gezien. In deze blog blik ik terug op de twee weken waarin we veel plekken van Suriname hebben gezien.

Zaterdag 13 april was het zo ver. Zonder dat mijn ouders het wisten, stond ik hen op te wachten op het vliegveld. Eigenlijk zouden we elkaar pas in het hotel zien, maar het leek me wel zo leuk om ze vanaf het vliegveld naar Paramaribo te begeleiden. De eerste dagen hebben we doorgebracht in Paramaribo. Tijd genoeg om Paramaribo helemaal te ontdekken. Mijn ouders hadden de zelfde indruk van Paramaribo als ik: bijzonder, maar totaal vervallen en vies.

Op maandag hebben we mijn stageschool bezocht. Mijn ouders konden een kijkje nemen in het lokaal waar ik tijdens mijn tijd in Suriname lesgeef en konden even de sfeer proeven op een Surinaamse school. Ze vonden het heel erg bijzonder. Mijn ouders werden hartelijk ontvangen en welkom geheten door de directrice die met veel passie over het onderwijs in Suriname vertelde.

Op woensdagochtend zijn we 's ochtends opgehaald om naar Bigi Pan te vertrekken. Bigi Pan is een groot moerasgebied waar ontzettend veel bijzondere vogels leven, zoals de Rode Ibis en de Flamingo. Onze gids was een echte Boeroe: een afstammeling van de Nederlandse boeren die zich rond 1850 in Suriname vestigden om hun geluk hier te vinden. Hij vertelde ons veel over de geschiedenis van Suriname en dan vooral over de geschiedenis van de Boeroes in Suriname. Dit was erg interessant. Na een tussenstop in Groningen en Wageningen te hebben gehad, moesten we nog ongeveer één uur lang op de boot om bij het moeras aan te komen. Op het moeras stonden een aantal houten lodges die met palen boven het water uitstaken. Een heel mooi aanzicht. Op één van deze lodges zouden wij de nacht doorbrengen. Heel erg bijzonder: midden op het water, tussen alle bijzondere vogels. Vanuit ons verblijf gingen we met de boot het moeras op. Op het moeras hebben we heel veel vogels kunnen spotten. Lepelaars, helemaal roze door het eten van allerlei krabbetjes, Flamingo's, Rode Ibissen, Ooievaars en ga zo maar door! Prachtig!

Na een nacht geslapen te hebben midden op het moeras vertrokken we terug richting Wageningen om vanuit daar naar het dorpje Cupido te varen. Cupido is een verlaten indianendorpje langs de Maratakkarivier. Het dorpje ligt midden in de jungle, maar is verlaten doordat heel veel inwoners naar de stad vertrokken zijn. We sliepen hier in een 'resort'. Geen luxe resort, want een resort in Suriname heeft heel vaak geen warm water en is erg primitief. Maar wat verwacht je anders midden in de jungle? De omgeving rondom Cupido was heel erg mooi. Het water van de Maratakkarivier was ontzettend schoon. Volgens onze gids werd je iedere keer dat je in het water sprong zes maanden jonger. Mijn ouders hebben dus het hele verblijf in het water gelegen..

De volgende dag zijn we terug gereisd naar Paramaribo: een ontzettend lange tocht! Na weer één nachtje hier geslapen te hebben, stond er een plantagetour op de fiets op de planning. Ongeveer dertig kilometer moesten we fietsen naar ons verblijf in een oud-plantagehuis. Gelukkig was het aardig bewolkt en daardoor niet zo heel erg warm. Helaas regende het ontzettend veel, waardoor we vaak moesten schuilen. Het regenseizoen is begonnen en dat hebben we gemerkt: veel plensbuien en soms zelfs hele dagen regen. Mijn ouders zouden het meegenomen hebben vanuit Nederland, want sinds dat zij met het vliegtuig in Suriname geland zijn, heeft het nog iedere dag geregend, terwijl we voor hun komst maanden geen regen hebben gezien.. De plantages waren indrukwekkend. Op deze plekken zie je namelijk nog echt de regerende hand van Nederland terug en is de geschiedenis die zich hier heeft afgespeeld soms best heftig. Op plantage Mariënbosch, een plantage waar suikerriet werd verbouwd en rum werd gebrouwen, hebben we een rondleiding genomen met een gids. De desbetreffende gids leek wel 150 jaar oud en had echt een klap van de molen gekregen. Desondanks was het een van de leukste rondleidingen die ik ooit heb gehad. De gids noemde mijn vader meneer Richard. Mijn moeder heette mevrouw Richard en ik heette Brem. Mijn moeder was zijn fotograaf. Iedere keer als de gids vond dat er een foto moest worden genomen, riep hij mevrouw Richard erbij om een foto te maken. Soms trok hij zijn stoute schoenen aan en vroeg of hij de camera even mocht hebben om een foto te maken. Foto's van ons maakte hij het liefste. We moesten dan alle drie naast elkaar gaan staan, ongeveer één meter tussen ons in en op zijn sein moesten we dan naar hem toe lopen. Op dat moment hielden mijn moeder en ik het niet langer en kwamen niet meer bij van het lachen, maar de gids leek daar geen aandacht aan te willen besteden. Het had mij totaal niets verbaasd als die gids ineens zijn masker afdeed en daar Wendy van Dijk onder bleek te zitten. Het zou precies een typetje van haar kunnen zijn.

Tijdens de plantagetocht hebben we heel veel verschillende plantages mogen zien. Al deze plantages waren in handen van de Nederlanders. Dit is ook de reden dat alle plantages vernoemd zijn naar een plaats in Nederland. Zo zijn we op plantage Alkmaar, op plantage Katwijk en op het fort Nieuw-Amsterdam geweest.

Na één nacht doorgebracht te hebben op een oud-plantagehuis sliepen we weer één nacht in Paramaribo. De volgende ochtend vertrokken we naar de Brownsberg, vernoemd naar meneer Brown die goud zocht op de berg en hier verschillende ondergrondse tunnels groef om goud te vinden, maar hier uiteindelijk niet in slaagde. De Brownsberg is ongeveer 500 meter hoog en het pad naar boven was vrij heftig. We reden met de auto omhoog, maar omdat het zo hard regende was de weg bijna onbegaanbaar: flinke plassen waar ontstaan en hier en daar zakte de auto even weg. Toch zijn we boven gekomen en hadden we een ontzettend mooi uitzicht over het Brokopondostuwmeer. Dit stuwmeer is ontstaan, omdat de regering hier energie uit wilde halen voor de verwerking van Bauxiet, een mineraal dat een belangrijk erts van aluminium vormt. Doordat er een dam werd gebouwd en hierdoor een stuwmeer ontstond, moesten ontzettend veel indianenstammen verhuizen uit hun gebied. Dit was was een moeilijke tijd voor hen. Vanuit de top van de Brownsberg zijn we afgedaald naar de Leoval, een tienmeterhoge waterval. Het pad waarop we moesten afdalen was glad en moeilijk te begaan. Toch is het ons gelukt, met een beetje hulp van onze gids..

De nacht brachten we door op een camping. De camping was opgezet door een Surinaamse man, zijn vader, zijn vrouw en haar vader. De camping zag er heel erg mooi uit. Je kon er zwemmen in een kreekje en er was genoeg gelegenheid om even lekker te relaxen. Helaas regende het aan een stuk door en hebben we niet zo heel erg veel van de camping kunnen genieten.

De eigenaar van de camping was een bijzondere man. Hij had een hele eigen kijk op Surinamers en Nederlanders. Hij vertelde dat hij heel erg opkeek tegen Nederlanders en vooral tegen Surinamers die in Nederland wonen. 'Zij moeten het goed doen, want wij kijken naar hen. Wij zien hen als goden. Niet allemaal hoor, maar veel van hen doen het beter dan wij. Zij komen terug met mooie kleren en mooie schoenen'. Ik vond dit een hele indrukwekkende uitspraak. Hij vertelde ook dat hij meteen merkte wanneer een Surinamer net terugkwam uit Nederland. Hij kan dat ruiken. 'Weet je hoe Nederland ruikt', vroeg hij. 'De eerstvolgende keer dat je naar het buitenland gaat, moet je aan je koffer ruiken. Zo ruikt Nederland. Het ligt aan het wasmiddel en de droger die jullie gebruiken. Ik herken de geur uit duizenden'.

Vanuit de camping zijn we meer het binnenland ingetrokken, naar een resort aan de Boven-Surinamerivier. Het resort was niet echt een resort te noemen: het was ontzettend vervallen en ongedierte had het resort overgenomen. Desondanks was het een geweldige ervaring. De omgeving was namelijk prachtig en vanuit het resort konden we naar verschillende dorpjes lopen. We zijn naar een christelijk dorpje en naar een traditioneel dorpje gelopen. Vooral het traditionele dorpje maakte indruk: het was ontzettend primitief. De mensen in een traditioneel dorp geloven in het bestaan van geesten en geloven in het aanbidden van hun voorouders. Allerlei rituelen worden gedaan om boze geesten te weren en goede geesten te eren. Heel apart om te zien. Op het resort konden we twee dagen relaxen: zwemmen in de Boven-Surinamerivier en genieten van de geluiden van de jungle.

En toen waren de twee weken met mijn ouders voorbij. Het ging heel erg snel en ik heb het superleuk gehad! We hebben veel meegemaakt en veel gezien van de Surinaamse cultuur en de Surinaamse natuur. Voor mij komt het einde nu ook steeds dichterbij. Nog een kleine anderhalve maand te gaan en dan zal ik ook alweer huiswaarts keren. Voor nu heb ik nog even vakantie. 13 mei zal ik weer starten met stage lopen. De eerste week zal een bijzondere stageweek zijn. Ik ga namelijk lesgeven op een basisschool in het binnenland. Het lijkt me een superervaring op dit ook eens mee te maken. Een buitenkansje als je het mij vraagt. Ik zal het verschil in werelden zien. Ik heb er erg veel zin in. Ik zal jullie bij een volgende blog inlichten over dit avontuur!

Tot een volgende blog!

Liefs van,

Bram