Blog 6 - Lesgeven in het binnenland

Ik ben net twee uurtjes terug in Paramaribo van mijn tripje naar Boto Pasi en mijn handen jeukten alweer om achter de computer te kruipen en om een nieuwe blog over dit avontuur te typen. Afgelopen week heb ik namelijk één week lang lesgegeven op een basisschool in het binnenland van Suriname. Dit was echt een buitenkansje en ik ben heel erg dankbaar dat ik dit heb mogen doen.

Afgelopen zondag werden we opgehaald om vervolgens drie uur naar het zuiden te rijden, rechtstreeks het binnenland in. In Atjoni, waar de wegen ophouden, moesten we overstappen op de boot en nog eens drie uur varen naar Boto Pasi. Boto Pasi is een christelijk dorpje aan de Boven-Suriname rivier en is eigenlijk niet meer dan een heel klein dorpje. Er is een primitieve bakker die zijn broodjes bakt in een schuurtje en er is een minisupermarktje waar eigenlijk niets te halen viel. In Boto Pasi staat ook een basisschool en die basisschool was ons speelveld voor die week.

We gingen met een groep van negen Nederlandse en Vlaamse studenten richting het binnenland om daar lessen te geven in de vorm van projecten. Samen met Levi en Simone heb ik groep zes en zeven lesgegeven over duurzaamheid - een onderwerp waar kinderen in Suriname nog veel over kunnen leren.

Eenmaal aangekomen in Boto Pasi konden we ons eerst even settelen in ons verblijf, dat eigenlijk niet veel meer was dan een houten hutje waar we in sliepen. Er was ook een klein keukentje waar we konden koken. We hadden al ons eten al gekocht in Suriname, want in Boto Pasi zouden we niets kunnen krijgen. Ik vraag me nog steeds af hoe de inwoners van Boto Pasi aan eten komen. Toen we gesetteld waren, kregen we meteen een rondleiding door het dorp. We kregen de kerk en de supermarkt te zien. Ook hadden we een exclusieve ontmoeting met de bakker op het programma staan en we maakten maar meteen van de gelegenheid gebruik om dertig broodjes bij de beste man te bestellen: hij kon aan de slag dus! Ook kregen we op het einde van de rondleiding de school te zien. Deze was, tegen onze verwachting in, modern te noemen. De lokalen waren heel leuk ingericht en hadden de vorm van een achthoek. De school oogde heel gemoedelijk en voelde meteen heel vertrouwd aan. De directrice stond klaar om ons te ontvangen en zij liet ons meteen welkom voelen.

Op maandagochtend gingen al vroeg naar de basisschool: om half acht werden we verwacht. Ons verblijf was ongeveer vijftien minuten lopen van de basisschool en we moesten een klein riviertje oversteken die alleen daar was in de regentijd. Elke ochtend deden we dus onze schoenen uit op weg naar de basisschool, staken de rivier over en deden onze schoenen weer aan. Op maandagochtend was ik best een beetje nerveus. Ik had nog nooit op een basisschool lesgegeven en ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. Ook had ik geen idee hoe ik om moest gaan met zulke jonge kinderen en hoe ik de leerlingen het beste kon benaderen met de best taaie stof. Eenmaal aangekomen op de school bleek dat we die dag alleen hoefden te observeren om de manier van lesgeven in het binnenland een beetje te proeven. Ik ben blij dat we even kijken konden, want het was totaal anders dan ik gewend was van mijn basisschooltijd. Ik merkte meteen dat de leerlingen het heel lastig vonden om stil te zijn. Waarschijnlijk is ze dat nooit aangeleerd. Ook merkte ik meteen dat de leerlingen eigenlijk nauwelijks Nederlands spraken. Dat baarde me eigenlijk een beetje zorgen voor de volgende dagen waarin wij echt voor de klas gingen staan.

Wat ik ook nog niet eerder had gezien, was de strenge christelijke opvoeding die de school hanteerde. Dat vond ik heel bijzonder om te zien. Elke ochtend zingen de leerlingen vijf christelijke liedjes. Daarna doen ze een ochtendgebed. Ook bidden ze voordat de pauze begint, nadat de pauze afgelopen is en voor het einde van de dag. Wij moesten maar gewoon meedoen. Dat was toch wel even wennen voor mij, want ik moet eerlijk bekennen dat ik niet één gebedje opzeggen kan.

De schooltijden in het binnenland waren voor ons heel relaxt. De school begon lekker vroeg, om acht uur, en was ook lekker vroeg afgelopen: om één uur. Daarna hadden we tijd voor onszelf. Natuurlijk was er niet zo heel veel te beleven in het dorp, maar gelukkig hadden we een gezellige groep waarmee we veel gekletst, gepuzzeld en gezwommen hebben.

Op dinsdagochtend was het dan zo ver: we mochten voor de klas. Ik had er heel veel zin in. We merkten meteen dat dit lastiger ging worden dan we eigenlijk gedacht hadden. De taalbarrière was een boosdoener. Wij verstonden de kinderen niet en de kinderen verstonden ons ook niet. De kinderen spreken allemaal Saramaccaans, een creoolse taal, en wij zijn de taal natuurlijk helemaal niet machtig. De leerlingen krijgen wel Nederlandse lessen, maar doordat de leerlingen geen Nederlands spreken thuis, was het niveau van het Nederlands echt zorgwekkend laag. De stof die wij over wilde brengen was te moeilijk en we waren genoodzaakt om meteen de eerste dag een project te improviseren. Dit is toen eigenlijk wel heel goed gelukt. De leerlingen hebben in ieder geval plezier gehad. We hadden wel heel veel moeite om de klas stil te houden: de leerlingen zijn onze manier van lesgeven totaal niet gewend. Ze zijn gewend om door de klas te kunnen lopen, schreeuwen en buurten. Dat mocht natuurlijk niet bij ons.

De volgende dagen verliepen eigenlijk hetzelfde als de eerste dag. Ons project hadden we iets aangepast aan het niveau en we hebben de leerlingen zo veel mogelijk geleerd over duurzaamheid. We zijn ingegaan op de betekenis van duurzaamheid, op de opwarming van de aarde, op plastic en het weggooien van plastic en op het kappen van bossen. Ik hoop dat de leerlingen wat geleerd hebben van onze lessen, ondanks de enorme taalbarrière. We hebben leuke werkvormen in de klas uitgeprobeerd, zoals een kruiswoordpuzzel met begrippen over duurzaamheid, een verhaaltje afschrijven en hier een illustratie bij maken, kaartjes over de opwarming van de aarde in de goede volgorde leggen en een nieuw huisje voor een chimpansee tekenen. De leerlingen vonden het, volgens mij, allemaal erg leuk.

Op vrijdagmiddag moesten we een kleine presentatie houden voor alle docenten van de basisschool. We moesten vertellen hoe we het ervaren hadden en wat onze tips en tops waren voor de basisschool. Allereerst waren we allemaal heel erg blij met het open ontvangst op de school. Alle docenten waren heel blij met onze komst en lieten ons meteen kijken in hun lessen. Dat voelde voor ons heel erg fijn aan. Ook de sfeer op de school was echt top en de nieuwsgierige leerlingen deden echt hun best om ons te leren kennen, ondanks het feit dat we elkaar niet zo goed begrepen. We hebben op de basisschool ook heel veel leerkansen gekregen en daar waren we heel erg dankbaar voor.

Tot een volgende blog,

Liefs,

Bram